ما انسان ها ما  دو دسته رفتار داریم

اول – رفتار ذاتی یعنی رفتاری که با به دنیا آمدن با خودمان داریم. رفتاری از جنس مهربانی، گذشت، امیدواری ، خنده رو بودن، لطافت روحی، راست گویی، صداقت، عشق و…

همه انسانها با همین طبیعت به دنیا میان.

دوم –  رفتار اکتسابی که یاد میگیریم! و شوربختانه به دلایل مختلف دچار طبیعت دیگه ای میشیم! رفتارهای ناخوبی مثل دروغگویی، فریب کاری پنهان کاری، دزدی، بدگویی، خشم و عصبانیت، نفرت و کینه و…

یادمون باشه اگر کسی یا خودمون را دیدیم(که حتما می بینیم) که به این رفتار دوم مبتلا شده (شدیم) متوجه باشیم که از اول اینطور نبودیم! ما آدم کش مادر زاد، دروغگوی مادرزاد، شرور مادرزاد، جانی مادر زاد نداریم!

اینها همه خصوصیاتی هستند که در طول عمر به دلایل مختلف و شرایط متفاوت، دچارشان شدیم و به اصطلاح عدت ما شدند!

با این حال ثانویه بودن اون صفات و ویژگی های رفتاری ناخوب یا ناخواسته یا بد، مسئولیت ما و دیگران را از نتایج و دستاوردهای رفتارهای بدما صلب نمی کنه، بلکه ما را هر لحظه به این هشیارتر می کنه که بسنجیم نسبت صفات و ویژگی های ثانویه بد ما به صفات و ویژگی های اولیه خوب ما چه اندازه هست؟

اگر نسبت کسر صفات و ویژگی های بد به خوب ما بزرگتر از عدد ۱ باشه ، خیلی باید مراقب باشیم چون در مسیر اشتباه داریم زندگی می کنیم، هر چند ممکنه از نظر مالی یا شهرت دیگران به ما فرد موفقی بگویند اما در مسیر انسان و انسانیت حرکت نمی کنیم!