خوشتر آن باشد که سر دلبران

گفته آید در حدیث این و آن

عاشق و معشوقی بودند که سخت به هم دلبسته بودند. بعد از مدتی عاشق به معشوق گفت:در چشم راست تو لکی می بینم به من بگو چه وقت این لک در چشم تو ایجاد شده است؟

معشوق گفت:از وقتی که عشق تو رو به سردی گذاشته است.یعنی تا وقتی محبت تو شدت داشت در من نه تنها عیب نمی دیدی بلکه همه ی عیوب را حسن می دیدی .چنانکه این لک مدت ها در چشم بود و تو از شدت محبت آن را نمی دیدی ،حال آنکه از محبت تو کم شده لک را می بینی…

عاشق شدن یک اتفاق است، یک پروژه. ناگهان نمایان می شود و در پایان راه از میان می رود یا کمرنگ می شود مانند یک پروژه با شدت و انرژی بسیار شروع و کم کم رو به زوال می رود. در عاشق شدن احساس و هیجان موثر است، هیجانی برای پرکردن احساس کمبود درونی برای نوازش تله “وابستگی” همراه با رگه هایی از خودخواهی، در اینجا معشوق شی است نه شخص، اگر تصاحب نشد با اسید صورتش را می سوزانم! اگر با میل و خواسته من رفتار نکرد آبرویش را می برم!

خواستن های هالیوودی و بالیوودی است. هرچقدر عمق گودال و تله “وابستگی” بیشتر باشد شدت احساس و هیجان عشق بیشتر است. بعداز رسیدن به شی مورد نظر در طول زمان و با تکرارِ روزها کم کم سر و کله عادت و یکنواختی ظاهر می شود. دیگر آن شی مثل قبل شگفت انگیز نیست! جذابیت ها کمرنگ و نواقص و معایب پررنگ می شود! مالک و ارباب عشق از رعیت و برده عشق می پرسد تو کیستی!؟ تو عوض شدی! تو قبلا اینطور نبودی! از من دور شو!

عاشقی و عاشق ماندن یک فرآیند(پروسه) است، در مسیر زمان شکل می گیرد و به تدریج پُر رنگ و جا افتاده می شود. مانند یک بذر ریشه می دواند و شاخ و برگ می نماید. باطن عاشقی شناخت متقابل است، جوشش چشمه روح است، انتخاب است.

عاشق برای معشوق نمی میرد بلکه برایش زندگی می کند. عاشقی باخودش صمیمیت ، اعتماد و احترام به ارمغان می آورد. آرام آرام شروع به گرم شدن می کند و کم کم جا می افتد، مانند دم کشید چای، یا جا افتادن خوراکی مطبوع! معشوق شی نیست شخص است، یک انسان آگاه، آزاد و مختار است. انسانی است زمینی نه فرشته ای آسمانی. سفید نیست سیاه نیست، طیفی است از ویژگی های مختلف یک انسان، فرآیند عاشقی برای باهم ماندن است با همه داشته و نداشته ها، راهی است برای رشد!