بلدرچینی در یک مزرعه گندم لانه ای ساخت. همزمان با رشد ساقه های گندم، جوجه های بلدرچین نیز بزرگتر می شدند. یک روز وقتی دانه های طلایی رسیده گندم در نسیم ملایم موج می زدند، کشاورز و پسرش به مزرعه آمدند.
کشاورز گفت: این گندم اکنون آماده درو است. باید از همسایگان و دوستانمان بخواهیم که ما را در برداشت گندم کمک کنند.

جوجه های بلدرچین که این موضوع را شنیده بودند خیلی وحشت کردند زیرا می دانستند که اگر قبل از آمدن کشاورزان، لانه را ترک نکنند مرگشان حتمی است. وقتی بلدرچین با غذا به لانه برگشت، جوجه ها آنچه را شنیده بودند به مادرشان گفتند.
بلدرچین گفت: بچه ها نترسید، اگر کشاورز گفت که برای برادشت گندم از همسایگان و دوستانش کمک خواهد خواست، این گندم به این زودی درو نخواهد شد.

چند روز بعد، گندم ها آنقدر رسیده شده بودند که بعضی از خوشه های گندم بر اثر وزش باد بر زمین می افتادند. کشاورز که وضعیت را این گونه دید به پسرش گفت: اگر این گندم فوراً برداشت نشود، نصف محصول را از دست خواهیم داد. دیگر نمی توانیم منتظر دوستانمان شویم. فردا خودمان باید دست به کار شویم.

وقتی جوجه های بلدرچین گفته های کشاورز را برای مادرشان بازگو کردند، او گفت: پس باید فوراً اینجا را ترک کنیم. وقتی مردی تصمیم می گیرد کارش را خودش انجام دهد و وابسته به دیگران نباشد، آنگاه باید مطمئن باشید دیگر درنگ جایز نخواهد بود.

بعد از ظهر آن روز جوجه ها تمرین زیادی برای پرواز کردند و در طلوع خورشید روز بعد، وقتی کشاورز و پسرش مشغول درو گندم بودند، لانه ای خالی پیدا کردند.

به تعویق انداختن کارها (Procrastination) عبارت است از به فردا مؤکول کردن کارهایی که باید امروز انجام دهیم. به تعویق انداختن کارها یکی از راهزنان زمان است. یکی دیگر از شیوه های به تعویق انداختن کارها، انتظار همراهی یا کمک از دیگران داشتن پیش از شروع کارهاست.

تعلل و وقت کشی نیز گونه ای از این رفتار است. این رفتار گاهی از روی تنبلی است اما بیشتر مواقع جنبه ذهنی، روانی و انگیزشی دارد. تمایل به “دقیقه ۹۰” انجام دادن کارها، وسواس بیش از حد در انجام کارها و انجام ندادن کارها به امید منقضی شدن آنها از جمله مواردی است که باعث بروز این رفتار می شود.

همواره به خودمان بگوییم

یا اکنون یا هرگز

یا من یا هیچ کس