مهارتهای زندگی به توانایی ها و شایستگی هایی است که باعث بهبود بهداشت روانی و روابط انسانی سالم در جامعه می شوند. 

یادگیری این مهارت ها استرس و اضطراب را می کاهند. سبب تعادل و هماهنگی جسمی و ذهنی بیشتری می شود. 

سازمان بهداشت جهانی تعریف مهارتهای زندگی را به صورت زیر ارائه می‌دهد:

مهارتهایی به ما کمک می‌کنند با نیازها و چالش‌های زندگی روزمره بهتر کنار بیاییم.

روش های پیشنهادی سازمان بهداشت جهانی برای آموزش مهارت های زندگی:

• کارگاه آموزشی: در این شیوه ممکن است در قالب آموزش‌های کوتاه مدت، میان‌مدت یا بلندمدت، مهارت های زندگی را آموزش دهیم.

• آموزش در عمل: مربی بدون آموزش رسمی در قالب فیلم،‌ یا داستان، نوشته‌ای که منتشر می‌کند، نمونه‌هایی از رفتار مناسب (متناسب با مهارت‌های زندگی) را آموزش دهد.

• آموزش به افراد مددجو: این افراد هم ممکن است توسط دولت‌ها، سازمان‌های مردم‌نهاد و یا توسط هر یک از ما در برخوردهای روزمره‌ای که با آنها داریم، آموزش ببینند.

سازمان بهداشت جهانی این مهارتها را با عناوین دهگانه زیر مشخص نموده است که هر یک ازاین مهارتها رمز برخورداری ودانستن تمرین و به کارگیری هر چه بیشتر در زندگی روزمره است.
مهارتهای خود اگاهی , مهارتهای همدلی, مهارت ارتباط موثر, مهارت روابط بین فردی , مهارت مقابله با استرس , مهارت مدیریت بر هیجانها, مهارت حل مسئله , مهارت تصمیم گیری , مهارت تفکر خلاق , مهارت تفکرنقادانه, مهارت خود آگاهی.

   یونیسف مهارت‌های زندگی را به این صورت تعریف می‌کند: “یک روی‌کرد مبتنی بر تغییر رفتار یا شکل‌دهی رفتار که برقراری توازن میان سه حوزه را مدّنظر قرار می‌دهد. این سه حوزه عبارت‌اند از: دانش، نگرش، و مهارت‌ها”. تعریف یونیسف بر شواهد پژوهشی مبتنی است که نشان می‌دهند اگر در توانمندسازی افراد جامعه بحث دانش، نگرش، و مهارت به‌صورت تلفیقی مورد توجه قرار نگیرد، نتیجه مورد انتظار یعنی کاهش رفتارهای پرخطر به‌دست نمی‌آید